Aynı Şiiri - Atlas Kaya

Her ölüm haberinde aynı...
Önce gözler donar kalır,
Sonra bükülür dudaklar...
Taksiratların affı dilenir,
Hüzne küçük bir mola;
Sonraki sahneye geçilir...

Gün içinde sızlar durur burun direği,
Yakınlığına göre değişir gidenin titrettiği.
'Yarın ölsem?" hesapları yapılır,
O açlık, yaşama iştahıyla bastırılır...
Malum ve yersiz hayıflanır dururum sonra...
"Kalan mı, giden mi?" dilemmasında...
Ertesi güne kadar kaç ben doğurur da gömerim,
Haktan başka her yöne doğrulur da dümenim...
Sabah kalkınca şükrederim unutan aklıma,
Benden iyi bilir çünkü,
Zaman şelalesine dayanmaz hiçbir kaya...

Tek el oynanan ve hep kaybeden oyunsundur,
Artık ne kurt, ne aslan; emre koyunsundur.
Farketmez, kütükte Davidsindir, Tayfunsundur.
Toprak kimi reddetti ki?
Ne ilk ne de sonsundur...