Aynaya yansıyan vakit Şiiri - Fatih Efe

Bir gün dökülür yapraklar
Gençliğin kaybolur.
Düşersin peşine,
Ama boştur yollar
Ne yazık ki boştur sokaklar.
Sabah uyandığında
Bedenin düşman olacak sana
Belin, bacakların,
Ağrıların artık yaren olacak sana.
Allahım ben böyle değildim;
-On sekizimdeydim Yirmimdeydim
Güzeldim falan belki de diyeceksin
İç çekeceksin...

Ah
aynalar
aynalar..

Aynayla dertleşip
O korkunç canavarlar bana ne yaptılar diyeceksin.
Kahredeceksin...

Ertelediğin yılları ben neyledimlerle anacak
Gözlerin ucu zamandan korkacak,
Nefes alışlarımız ayarlıyken kazanca,
Bu kadar koşmaya bu kadar telaşa
Altmışında, Ne lüzum vardı diyeceksin
Yetişemediğin bir zamanda
Bu kadar fedakarlığı kime eyledin
O akarken, yaşayamadığın yıllarını diye
Tükeneceksin...

Atlanmış sayfalar, yazılmamış anılar
Yaşanılamamış fırsatlar üstüne gelecek.
Oturamadığın bir arkadaş sofrasını
Yalnızlığında arayıp
Boşlukla kucaklasacaksın...

Ah.. desen boş
Kıymet bilimeyen yılların yerine
Ne versen boş.
Gelmiyor hiçbirşey yerine
Aldığın şu zar zor nefes bile,
Değer bilinmezliğin acısını duyacaksın yüreğinde
Kalbine birden sancı dolacak
Göçeceksin...