Aynaya Baksam Tanıyamam Kendimi

Aynaya baksam, tanıyamam kendimi artık,
Ruhumun haritasını çizmişsin her yanıma.
Her caddesi sensizliğe çıkan,
Her sokağı yalnızlığıma dar gelen...
Şimdi ben, bu şehirde, nasıl bir yabancıyım?
Benim her adımım sana dönerken,
Sen nasıl dönebildin sırtını?
Söyle bana! Ne zaman başladı kalbinin bu sessizliği?
Benim ruhum feryat ederken, sen nasıl duymazdan geldin?
Gel gör! Bu sevda, sıradan bir heves değil!
Ne söndürülür ne de vazgeçilir!
Bendeki sen, göğsümün kafesine vurdukça,
Tüm duvarları yıkılır bu dünyanın!
Ve giderken sen, "bekle" diyemeyecek kadar korkaktı sevdam...
"Gitme" diyemeyecek kadar da büyük!
Şimdi bu enkaz, ne yıkılır ne de yeniden yapılır.
Bir ömür taşınır, yavaş yavaş biter.
Son bir fısıltı... Son bir nefes...
Ne olur, bir kez olsun, bu şiiri duy!