* Refika Doğan Hanıma İthafen…
Her sabah; bir daha, bir daha aynaya bakarız.
Sanki kendimizi hiç görmemişiz gibi, tanımıyormuşuz gibi…
Yoksa, kendi yüzümüzü unutur muyuz, endişesi içinde olduğumuzdan mı? ..
Her ne sebeple olursa olsun, bakarız işte.
Sanırım, biraz da “Acaba bugün nasılım? Daha mı yaşlandım? Düne göre daha mı farklılaştım? ” gibi soruların cevabını yüzümüzde, gerçeğimizde görme endişesi de olabilir, bu her gün, her gün bakmalarımızın sebebi.
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
