Aynâre Şiiri - Semra Ay

-Kal demeyişine-

Gözlerine bağdaş kuran
Hüznümün salıncağından
Düş/en zindan rüyaların deminde
Ay yanıyor
Yollarım zifir
Yollarım duman
Hayalinin çöllerine açılan pencereme
Yolladığın hep duman..

Hasretin yayılırken
Gönlümün kafesinin
Hüzün sızan damarlarından
Vuslatın yolcusuyum sanırken
Gurbetin dumansız ateşi oldum
Rüyalarıma yabancı
Gecelerin kirpiğinde
Kül oldum
Yandım
Efkârına boğuldum..

Nasırlı yıldızların avuçlarından
Uzattığım yüreğimdi
Kanadını kırıp
Şiirlere yakamoz diye bıraktığın
Ay düşüyor gözlerinden
Gecelerce,uyku tutmadığın..

Gitmeye zorlanan yüreğimle
Savaşan umudumu
Parçalayan ellerinle
Çözseydin saçlarımdan
İnce sızısını yağmurların
Yalnızlık yazgısını toplasaydın
Sonbaharın mateminden papatyaların..

Bırakıp dalgaların kucağına
Buruk düşlerimi
Pâre pâre
Giderken ben
Gitme desen
Kal desen
Ruhumu hapsettiğin gözlerinin
Dumanında hep kal desen
Ay dile gelse
Aynâre
Yüreğim senindir,al desen
Gergefimde soluyor
Al desen
Yüreğim pâre pâre
Aynâre