Aynanın Gör Dediği Şiiri - Gülşen Destan ...

ateşe değen parmağının yangısını
küçük bir kesiğinin acısını unutamaz da
diri diri yakılanı
oluk oluk akan kanı
kanıksar insan / her nasılsa

belki bundan
davulun sesi hoş
acının sesi boş gelir uzaktan...

-kendi çığlığıdır duyduğu / sadece
kendi acısıdır duyumsadığı
başkasının yerine koyabilmektir
en zorlandığı-

belki sırf bundan
herkesi ısırmadıkça
daha çok yaşayacaktır o yılan

...

hoop diyecek şimdi okuyan
aynı kefeye girmez bilirim hiç kimse
ama o kefe hep doludur nedense

zaten farklı olduğumuz zannı değil midir
bizi birbirimizden ayıran

...

hasılı
hata aranmaz teşbihte

ya
biraz daha / ışık
için yanarak

ya da
kakalak gibi
iki kırıntıyla avunmak için
karanlığa kaçarak/ yaşar insan

ya ışığı bilmez
ya karanlığı farketmez
kendini başka sanan