Aynalı Şehir Şiiri - Suna Onur

sırlara merhem mahrem Harem

Üsküdar’dan serpilmişim
aşk dememişim mesela
sevdayı azar eylemişim şaşıya

bilinmeyen bir köşesi
Beyoğlu’nun bilyelerimi kaybetmişim
unutmuşum bayandım ben
İstiklal Cadesi’nde vurulmuşum

suda bir kız resmi Üsküdar’da
minareler tutar saçlarını
kent kendini seyrederken
Karaköy’den inmişim aşağı
kimine göre yukarı Eminönü Kavşağı

cam kırıkları deryada
sis vardı ardı Sahra’da

yalım yalım aynan
sen su
kanmaz sana Boğaz Köprüsü
yansıman üflüyor
Üsküdar üşüyor üşüyor
Beysu

ufalanmış sır
dökülmüş Taksim’den Aksaray’da
Beyazıt’ta büyümüş bir
iki Beykoz’da kalmış
çözülmemiş yirmi bir

billur Bulgurlu aynada buğu
hurûf-ı mukatta çekmişim hizaya
süzülmüş bir damla ziyaya
akara yüzünü yasla
ısla hasta sözünü
koysun kirini zaman
sen evliyaların bağrına yaslan

uzaklardan bir ney sesi
bir hey sesi Zeyna ‘dan
dudağının yokuşunda mey
uyur aynı vakit Topkapı Mecidiyeköy

rüyasında bir aynalı şehir
uçuşur Üsküdarlı martılar
aynada sabah
bir yakadan bir yakaya koşar

Feti Paşa Korusu’nda
yanık poğaça yüreğim
aynada kaybolmuş susamlarım
kırıntılarım pahalıya mal olmuş
bir bardak çayda aşkım kaybolmuş

sevdamızdan geriye kaldı
bir çay kaşığı çın çın
oltamı Marmara’nın demine attım
koyu bir gün vurdu kıyıya ufuklardan
misinamda ay buldum
astım ipime kuleye karşı
kuruttum her yaşı Kadıköy’de
sızdı sızılar sinagoga
ayna örtüldü sıyrıldı peçesi
dergahın aşikar doldu oda

kendine akan şehir ben nereye geldim
tümsek mi çukur mu yerim
yumuk yumuk hislerim

yolları tekerlere zerk ettim
indim sonra kutbunda durağın
köpüklerle el ele verdim
taşlara çarptık
suretimizi aradık sahil boyu
toklara açtık

kader gözyaşını çiledi üstümüze
yine ıslandı yandı tekrar
akşam kulesinde Galata’nın
islendi ayna karardı karardı
bir şangırtı koptu ışığından
sabahın
herkes uyanmadan yine
bir parça aynanın sırrına daldı

(27/03/2006/ İstanbul)