Aynalarla dertleşme Şiiri - Yılmaz Öztürk

Bir insan tanıdım dertli gam yükü var omuzlarında
Dedim anlat derdini ben talibim yoldaşın olmaya
Derin bir iç çekip başladı onbeş yılı anlatmaya
Bir an durakladı silmek istedi göz yaşlarınıda

Bakıp utandı benden kendini aciz hissetti
Umutla yaşarken tükenmişti gelecek ümitleri
Devam etti anlatmaya acı hayat hikayelerini
Sonra kendine gelerek yoldaşını aynada seyretti

İçi sızladı etrafına bakındı tek başına yaşıyordu kendisi
Onbeş yıldır hergün sevecek prens aradığını hatırladı
Saklayamadı gündüzlerden utanırken göz yaşlarını
Teslim oldu gönlüne bulamamıştı sevgilinin insan olanını

Sonra döndü aynalara konuşmaya başladı saklamıyordu
Artık göz yaşlarını ve birden gönül kapısı seszice vuruluyordu
İzin varmıdır gitmek zamanı geldi sırdaş olan ayna buğulanıyordu
Son söz nedir diye sordu sırdaşı aynalar kazanmak için ahiret yurdu

Elindeki şişeleri kır dök at yere sana yakışmaz yarışmak
Azrail ile sen bekle zamanını sabır ve umutla kendinle barışık
Aradığın sevgi yok bu dünyada sana yakışmaz boş konuşmak
Allah de gel kendine sevgini bulursun var Peygamberde sancak