Aynaları Sevdik Biz Hep

Ne uykuyu, ne geceyi, ne de bir rüyayı...
Aynaları sevdik kalbimizi unuturken.
Ne insanı, ne güneşi, ne de dünyayı...
Benliğimizi sevdik nice gülü kuruturken.
Açan renk renk kır çiçeğini hasta ettik,
Haketmeyen adamları başımıza usta ettik.
Silahları çocuğun elinde oyuncak ettik,
Bedensel zarafeti gösteren aynaları sevdik.
Karşı dağları mı aştın kibirli insan!
Irkın mı üstün, ya da konuştuğun lisan?
Yağmur mu yağdırırsın geldi diye nisan?
Anlat! Ne sandın evrendeki aciz varlığını?
Sırala zavallıca itiraflarını, itiraflarımızı...
Gördün mü? Aynaları sevmişiz biz hep,
Sabah baktığın ayna: bencillik aynası...