Aynalardan Yüzümü Alıpta Gittin.

Ve gittin...
Dünyanın bütün ağaçlarını kalem yapıp yazmışken seni,
Beynimin her hücresinden adını alıpta gittin,
Bu aşkın seri numarasını silerek sayfalardan,
Anonim bir sevda gibi tozlu raflara bırakıpta gittin.

Ne yazacak güç kalmıştı kalemde,
Ne söyleyecek söz kalmıştı dilimde,
Bırakmışken arzumu avuçlarına,
Ağzımdan dilleri alıpta gittin.

Bir toplu iğne başı kadar yerim yokken bu dünyada,
Kendimi çoğaltır gibi aynalara baktım sonra,
Gözlerinin attığı imzaları ararken göz kenarlarımda,
Aynalardan yüzümü alıpta gittin.

Hangi bardağa dokunmuştun en son,
Ve hangi tarakla taramıştın saçlarını,
En son yürüdüğümüz sokak hangisiydi,
Ya en son yemek yediğimiz tabak,
Ve sen bütün sonları bana bırakıpta gittin.

Beyhude verilen bir nefes gibi,
Saatlerden yelkovanları alıpta gittin,
Ölmek üzere olan bir serçenin gözyaşları gibi,
Ömür yelkenimden rüzgârları alıpta gittin.

Her zil sesinde kapılara koşmak gibi,
Her köşe başında sanki sen çıkacaksın karşıma,
Açılmayan kapıların ardındaki boşlukta,
Bir vapur düdüğü gibi ıslığını bırakıpta gittin.

Çiçekler suya hasret,
ki onlar her yağmur yağanda buluşurlar,
Bilmemki ben yanlış yağmurlardamı bekledim,
Ve estin bir tayfun gibi bütün rıhtımlarda,
İskeleden omzunu alıpta gittin.

Hayaller sürürken ayaklarını uykularımda,
Umutlar gibi bu sevdayı topal bırakıpta gittin,
Ellerinin şarjöründen veda mermisini,
Saçlarının teli gibi göğsüme bırakıpta gittin.

(Mayıs 2004 İST.)