Aynalardaki Eski Gölgem

Aynalardaki Eski Gölgem

Toplayıp buket yapın, yokluğu ve varlığı,
Yâre götürmem için köhne bir gemi verin.
Alın yüreğimdeki bütün karamsarlığı,
Bana aynalardaki eski gölgemi verin.

Yeşil çimen, mavi gök bırakın koşturayım.
Mavi ile yeşilin vuslatında durayım.
Ya binlerce çiçekten bir saltanat kurayım,
Yahut ta kucağıma Bağ-ı İrem’i verin.

Çocuk yüreğimdeki sevgiye gömün beni,
Yüz bin renkte açayım laleyi, fesleğeni.
Bir mazi kadar eski, bir yarın kadar yeni,
Bir şiir kadar taze gönül bahçemi verin.

Yağmuru bana verin, toprak bedenim kansın,
Güneş gözlerimdeki aydınlığı kıskansın,
Gökkuşağı soldukça ilhamıyla yıkansın,
Tek notayla yazdığım mahur bestemi verin.

Kibrit kutusu evim, mukavvadan çatımı,
Dörtnala koşturduğum akasyadan atımı,
Lacivert ceketimi, mavi kravatımı,
Silgisini yediğim kurşun kalemi verin.

Soluduğum havayı, yudumladığım suyu,
Yalnız gecelerimde beni saran uykuyu,
Beraber verin bana sevgiyi ve korkuyu.
Bana özlemi verin, bana öfkemi verin,
Bana aynalardaki eski gölgemi verin.

TALHA EROL DURMAZ