Aynalar yanıltmıyor insanı

aynalar yanıltmıyor insanı
bakınca tanıyorsun içindeki yanlızı
öyle bir an geliyor
gecenin bir yarısı denize öykünüyorsun
acılarını bir dalga da dışarı atmak istercesine..
tam da o vakitte sahil yok
fırtınalarını kendine gömüyorsun...
aynalar yanıltmıyor insanı
bakınca görüyorsun yüzündeki özlemli bakışı
binlerce şiir yazsan anlatamıyor değil mi ?
bir ayrılık anı yaşanmışlığını....
dışarda yaz içimde güz
ruhumun umut ovaları hasret depremleriyle dümdüz
biz biliriz de yüzümüze sahte gülenleri
yine de susarız sessiz de geçmesin diye ömrümüz...
dedim ya aynalar yanıltmıyor insanı
bakınca görüyorsun yaşlandığını
ağaç misali içten çürüyüp ayakta ölmek
belki de nasip olmaz bi daha
denizimin bir dalgasını bile görmek
alınyazımız diyeceğiz
nerde bir deniz görsek
hasretle dalgasını bekliyeceğiz