Aynalar Yalan Söylemez Şiiri - İdris Çetin

Küçüktüm, aynalarla tanıştım bir gün,
İşte ilk arkadaşlığımızın temelleri,
O, bana gülüyordu daima…
Parlak yüzlü çocuk,
Dünyaya hep böyle bakardı.
İkiyüzlü nefretliklerle,
Daha tanışmamıştı…
Oyuncaklar dünyasının masumu,
İşte ilk, o gün onunla tanıştı.
Derken dostlukları hep böyle ilerledi,
Yaşlılığı düşünmeden ve hissetmeden.
Uzun süre ayrı kaldı, arkadaşından,
Özlemişti, onu buruşmuş yüzleri,
Sonunda kavuştu ona,
Hasretler arasında fışkıran feryatla,
Gülmüyordu ona artık aynalar,
Mutluluk vermiyordu, o parlak yüzler…

İkiyüzlü vahşi hayvanat bahçesinde,
O da, çiğ et yemişti…
Aynalar yalan söylemez…
Tomarlanmış saçlarından şarıldıyordu,
Meyhanenin şişelerindeki ölü ruhlar,
Uyuşmuş beyinler, felç olmuştu,
Korkarak kaçan arabalarda…
Cam gibi parlayan gözler, ayna karşısında,
Kendini tanımaktan aciz kalmıştı,
Kalabalıklar arasında…
Korku, endişe suratlarına çarpıyordu,
Durmadan, dinlenmeden…
Ölüm korkusu ve yok olma korkusu,
Amelsizlik ve imansızlık korkusu,
Her gün beyinlerini tırmalıyordu,
Hak, hukuk zerresinden uzak kalmış,
Secdesiz alınlar…
Bir bütün olamamışlar yaşamlarıyla
Ve etrafa saçtıklarıyla…
Mahkûm olmuştu, el içi kadar cama.

Haktan uzak olan bir toplum,
Batmaya her an mahkûm.
Aynalarla yüzleşemiyorlar,
Hep ondan kaçıyorlar,
Arkalarına bakmadan…

Aynalar kalpte parlar,
Yansır cam parçasına;
Kalpte olmayan nokta,
Cama nasıl yansır?
Haktan uzak olan,
Ölünceye dek;
Onun vahşiliğini silemez,
Asık suratlı yüzden…

17 Nisan 1992
Konya