Aynalar Ve Kaldırımlar Şiiri - Dilgüşa D ...

Ben her defasında biraz daha yalnızım, Biraz daha eksik.. Yalnızlığımı yüzüme vuran aynalardı. Her bakışımda görüyordum yalnızlığın, Ne denli titrek ve ürkütücü olduğunu.. Giderek yalnızlaşan ruhum.. bedenim.. Asi sokaklarda serpiliyordu kaldırımlara.. Yalnızlığımı yüzüme vuran soğuk, Gözümü karartırcasına griliğini üzerime süren Bir o kadar da yüreğimi yaslayıp dinlendiren kaldırımlar.. Yalnızlığımın suretini su yüzüne çıkarıp Sessiz yüreğimi dillendiren kaldırımlar.. Uzaktan gizlice izliyordum kendimi Farketmemesi lazımdı uysal uysal gezinmeliydi kaldırımlarda.. Geçtiği sokaklar kadar ıssızlaşıyordu İnsanlar içinde sessiz bir kız.. Yalnızlığına bir kaldırımlar şahitti Bir de sessizliğini gözlerine vuran aynalar.. Yalnızlığını gözlerine vuran aynalar.. Bir arayış içinde ruhum dolanır da durur Gözleri kapalı rüzgara karşı yürür de durur. Rüzgara nefesiyle derdini anlatır da, Rüzgar daha sert eser ona imkansızı nefesler de durur.. Ruhum bir kaosun içinde sürüklenirken, Aklımsa kalbime hükmedemezken, Dilim için için konuşsa ne.. Ölüm sessizliğine bürünse ne.. Farketmiyor değilim ıssızlaştığımı.. Bir ben dinliyorum içimden dökülen yaşlarımı Bir de ona duyurabilsem sessiz çığlıklarımı Ben ona ithaf..Oysa bana sağır Ben her defasında biraz daha yalnızım, Biraz daha eksik.. Yalnızlığımı yüzüme vuran bir aynalar, Bir de kaldırımlar... DİLGÜŞA