Aynalar Şiiri - Abdülkadir Karaca

Issız yalnızlığımı aynalara bıraktım boylu boyunca
Gözlerin bedenimi zangır zangır titrettiğinde durdu kalbim
Bir sana ama gözlerim neye yarar ki ağlamayınca
Züleyhanın Yusufunu ruhunda arayan beynimdir bilirim
Heyhat! Yusuf kadar çaresiz Züleyha kadar günahkarım
Elmamıdır,buğdaymıdır yediğim bilmeden çektiğim azap
Belki bir tufandan kaçarcasına bindiğim gemi
Aşk nameleriyle vuruşan esaret çığlıkları,sonsuz gazap
Ve dünyayı yıkacak kadar küçük ebabil sesleri
Söner mi bir gül açsa kalbimdeki dev ateş
Umman yarılır vursan dindirilmez ki sızım
Sen dermansın derdime,sen ki hurilere eş
Senden bir damla suya Hacer kadar muhtacım
Bir damla kanın aksa kurban inmez mi gökten
Gök yarılır ve bin melek seni korur batıldan
Senin için Eyyübe nazar etmese de ten
Medine gibi kutsal yolcu bekler uzaktan
Rüzgar emrimde olsa hergün bir dağı yıkar
Süleyman şiddeti mi? hayır Belkısın aşkı
Sana aşkım hüzünde,bak orda bir çift göz var
İsaya atıf çarmıh,hergün gördüğüm askı
Balık karnına düşen Yunus gibi yalnızım
Güneşte hakkı arayan İbrahim kadar çaresiz
Herşeyi buldum arzda bir seni bulamazım
Nedendir bilmiyorum ayna yok ki hilesiz
Sorduğum sorulara doğru cevabı versin
Sensizliği anlatsın,ayrılığa dem vursun
İki damla gözyaşı kalbimi yere sersin
Zaman ayaklarımda,saat beynimde dursun
Ve ben seni bulurum kuğu yalnızlığında
Tur-i sina dağında olsan bile bulurum
Hızırı bekler iken denizin kenarında
Merak etme aşkını aynalardan korurum
(Ekim 2003)