Aynadan Mekân II Şiiri - Utku Temizkan

Aynalardan düşen yansımalara kandığım yerdeyim,
Mekanı gerçekten ve yalandan arındırdığım vakitteyim,
Defalarca sildiğim çizgilerin üstüne tekrar tekrar,
Döndüğüm yollardan son bir defa gider gibiyim.

Nehirle de zamanla da işim yok bu sefer,
Mülteci saliselerimse su gibi akıp gider…
Durdurmak için her şeyi sabret,
Kendini kendinde bulmak maharet.
Uçmasın ve konmasın ruhun bedene,
Kaçmasın anlamlardan ebediyet ışığı,
Açmasın göz yaşlarını akıttığın gönlün,
Yanmasın,sönmesin; batmasın, doğmasın…
Güneş beni sıcağında aydınlatmasın.

Kurşun değilsin, mürekkep.
Çizdiğini bilsin kağıda damlayan her renk,
Aklın adımları düne değil yarına atılsın,
Ah şu fâni fikirler gerçekleri yalanlasın.
Hikayeler yazdım da dal anlam mı buldu?
Ben kelimelerde gezgindim,
Kelimeler söylendikçe yanlışlarla doldu.
Değsin karanlıklar bembeyaz sayfa kirlensin,
Aydınlığım zifiri gecelerimde teneffüs etsin.

Duygularla kaplandı yazdıklarım,
Örtülsün üstüme çaresiz yalnızlıklarım,
Galiba bu kez hem de ilk defa yanılmadım.
Durdurdum aynamdaki yansımaları,
Gözlerime değen resmimden kaçtım.