Aynadan Bakan Şiiri - Merve Acır

Hissettirmeden süzülüyordu aşağıya karanlık.
Yer kabuğunu delip , ulaştı yüreğine dünyanın.
Hissetmediler.
Burada elim kolum bağlı , seyretmek zorunda kaldım sonlarını.
Bilmediler.
Soğuk önce Afganistan'ı sardı , kavruldular.
Rusların denizleri kaynadı , soğuk sandılar.
Fakirdi Araplar , zenginliği satın aldılar.
Filistin ağladı , bomba olmak için
Ve İsrail inşa etti cehennemi ama görmediler.

Yüzlerine kara çaldı karanlık , kadınların.
Onlar geceden sandılar.
Erkeklerin bozulmuştu namusu , iki bacak arasında , bir delik ve bir çivi ,
Onlar övündüler.
Kurtarmıştı çocuğu nehir kirli bir yazgıdan ,
Onlar dövündüler.

Seyrettim.

Sesim , bir sokak lambasının yüz elli tonu.
Tenim , bir duvar yazısında en soluk konu ,
Ve ben ,
Uygarlıkların başından beri , kırılan tırnaklarını toplayan kıtalarca ,
İki evrenden oluşan ,
İki evrende kaybolan ,
İki evrenin ortak çocuğu ben ,
Aynadan bakan dünyaya ,
Ve yine ben ,
Odamdan bakan aynaya.

Seyrettim ,

Karanlık, süzülürken yaşam gördüğü her yere ,
Ve eğlenirken gecenin tohumları , ademin oğullarıyla ,
Ve katledilirken güzel rüyalar babasız kabuslarca
Ve yüreği elinde atan bir anne ile çocuğu ,
gecenin ayazında mezarlıklarda ,
İki tarafın asilzade kızı ben !
Hangi tarafa ait bilmeyen !

Ne ihanet edebildim , dumansız ateşime ,
Ne kurtarabildim , çamurdan ailemi.

Ve ,

Süzülürken karanlık semadan , yüreğe ...
Dikilmiş ağzım , kırık tırnaklarım ve kim bilir kaç zamandır taranmamış saçlarım ,
Bir apartmanın onuncu katında ,
Soldan ikinci oda da ,
Bir aynanın arasında , tıkılı kaldım.

Artık , hükümsüzdü kıyamet.
Kendi kıyametime gebe kaldım .