AYNADAKİLER'den - Attila Şanbay (Yaşama ...

.....
Umut açık denizde, fırtınada bir tekne
Beklediğim limansa ona uzak bir yerde
Ne rüzgâr benden yana ne de azgın dalgalar
Karanlık ufuklarda, uğursuz çalkantılar…

Ama her şey değişir, bunu iyi bilirim
Biraz sabır gerekir, inadına beklerim
Umudu umut etmek, en umutsuz anlarda,
Umuda umut vermek, sahip olmaktır ona.

Bu şiiri, henüz çocuk denecek yaştayken, babasının ölümünden sonra içine düştüğü, yaklaşık bir buçuk yıl süren o yapış yapış acı ve sahipsizlik günlerinin sona ermesine yakın yazmıştı. İnsan unutabilen bir varlıktı ya da unutmaya çalışan. Hiç bitmeyeceği ve bu yüzden ölüneceği sanılan acılar bile unutulabiliyordu ya da öyle sanılıyordu. Hem de bu duygu zirvedeyken, artık tahammül edilmeyecek bir noktaya varmışken. Akşamın birinde bu acıyla yatıyordunuz ve sabah kalktığınızda kalbinizde o ağırlığı artık hissetmiyordunuz. Bu her zaman çok kısa sürede olmuyordu elbet ama bir gün mutlaka oluyordu. Ve bir şeyler size hayatın devam ettiğini haykırıyordu. Hayır, haykırmıyor, âdeta gözünüze sokuyordu. Bu bazen yeni doğan bir çocukla, bazen camınıza konan bir kuşla, bazen de size telefon açıp “Bir kahve içelim mi? ” diye soran bir dostun sesiyle oluyordu. Sonra gözünüzü dünyaya çeviriyordunuz; bakıyordunuz ki her şey tüm olağanlığıyla yolunda ilerliyor. Bu hep böyle olurdu. Genç müzik yıldızları yaşlanır, ülke yönetimleri değişir, binalara uçaklar çarpar, borsadaki kâğıtlar işlem görmeye devam eder, fotoğraf albümlerine yeni fotoğraflar eklenir ve siz tüm bu akışın dışında kalıp, “Hayır! Ben ölenle öldüm,” diyemezdiniz. Ardından, sevilen insanların mezarları zamanla daha az ziyaret edilmeye başlanırdı. Çoğu kez bundan utanırdınız. Unutmaktan ve hayata devam etmekten utanırdınız. Ama sonra anlardınız ki bu utanılacak bir şey değildir. Çünkü aslında yaptığınız şey unutmak değil, kendinize bir iyiliktir. Bu iyiliğin adı umuttu işte. Yaşama umudu… Ve eğer Volkan gibi bir kabiliyetiniz varsa, kalkıp böyle bir şiir yazardınız. Gerçi Volkan’ın umut sınavı bazılarımızdan daha zor geçmişti. Bu şiiri yazmasından üç yıl sonra, çok sevdiği annesini kaybetmiş; tam yeniden umutlanacakken de sevgilisi onu terk etmişti. Volkan bundan sonra bir daha şiir yazmadı. Ama umuda inanmaya devam etti.

.....(AYNADAKİLER - Attila Şanbay)