Aynadaki Ruh Şiiri - Sernaz Özden

Uzağım benliğimin en derin çehresine, öyleki sağırım kendimden ayrı kalmış özüme...
Seçemiyorum bakışlarımı, duyamıyorum yakarışlarımı, yakınım benden en uzak olan yere...

Bir sefirim kendi ruhumun , bir zafir miyim kendi yolumun ?
Ama kayıp , ama bulanık , ama karanlık buralar...
Yıldızlar daha parlak burdan , güneş daha uzak buraya , sessizlik daha yakın kendime...

Ama bulamıyorum, ama göremiyorum beni, soramıyorum , anlayamıyorum nerede ben...

Kış kadar soğuk,buz gibi bulanık aynadaki çehrem, göremediğim, bulamadığım en duyamadığım ben...
Bir kuyu , bir düşüş ki içimdeki affan, kaybolmuş bir ıssızlık gözlerimde yankılanan...

Öyle ki asık , öyle ki bulanık bir çehre bu, hissettiğim kadar kalabalık mı , hissetmediğim kadar yalnız mı içimdeki bu...

Anlat,göster bana beni,yoksa karanlık mı aynadaki ruh...