Aynadaki Esaret I Şiiri - Nevin Akbulut

Geçen gün aynada gördüm
Esaretimi...

Saçımın yuvarlağını kaybettim
O kadar karıştı ki saçlarım birbirine
Başıma gelecekleri bildiğim için kestirmişim demek saçlarımı

Saçlarım da yalnız kaldı
Denizin üzerime su sıçratması gibi bir titreme
Anlık ürpertilerle geçiyor zaman
Saçlarım hiç uzamıyor
Geçen zamanlara inatla

Saçlarıma ve yalnızlığa yazdığım kaçıncı şiir bu bilmiyorum
Kendimi saklayabilsem saçlarımın dibine
Tersten baksam herkese ve deniz tepemizde olsa artık
Alt üst olurken dünya

Yüreğimi bir kafese kapattığımdan beri
Parmakların kadar soğuktum, demirdi parmakların
Ben demirdendim
Hareket edemeyecek kadar uyuşuk
Ve sessiz… Sadece biraz vardım görüntümle

Yine film şeridi düştü gözlerimin önüne
Bu sefer hiç yoktan biten aşkları izliyorum
Peşinden gidişlerinin kısa gösterimli filmi çıkıyor
Kısa gösterimli ama hiç bitmiyor gidişlerin uzun
Adımların kadar
Hızlı gitmeye kalksak ne yazar?
Gitmeler uzun uzadıya yaşanıyor
İçinde bulunduğum şuan hiç geçmiyor
Mesela zaman duruyor sen yokken
Çırpınan kelimeler boğazımda düğüm
Acıyor boğazım saç diplerime kadar

Saçlarım dolandı ayaklarına, gitme diye
Dönüp geri bakışların bu yüzdendi
Büyük adımların…
Sen gittikçe saçlarım sürüklendi peşinden
En son o kadar acıdı ki kelimelerim
Hepsini kesmek zorunda kaldım

Başladığın gibi bitirmek şiiri ne zordu
Başlayamamış bir şeydik biz
Hiç olamayan
Rengi kaçmış geceydi bizi birleştiren
Rengi sonradan akan bir kırmızıydı dudaklarımızda aşk
Sabaha karşı solarken bedenimiz

(Yedi Aralık İki Bin On İki 10 25)