Aynadaki Ceset Şiiri - Orçun Oruç Aykaç

aynalardan tanırız cesetleri
gülümsemelerini, korkmalarını,
kör cesaret ve şuursuzca
nasıl aynalarda kendilerine
meydan okuduklarını,
en çıkmaz anlarda
anlamları nasıl sebeplendirdiklerini,
yabancılığını, korkmuşluğunu biliriz
korkmuşluk içindeki
geçmişini hatıralara nasıl dayandırdığını
ve günahlarını geleceğe nasıl övdüğünü izlerken
iyiliklerini nasıl günahlara sıvadığına
tanıklık ederiz aynalar karşısında.

aynalar cesetlere gebe oldukları kadar
muhtaç değildir belki hiçbir siluet aynaların esaretine (!)
ya da hiçbir gölge
-ki benliğimizin yansımasıdır yeryüzüne-
kendi aslına ait değildir belki (!)
belki ben değilimdir şu aynadaki
“Ne gölgesi, bu benimki değil.” deyip
tanımamazlıktan geliriz aynadaki bin bir siluetimizi
hatta korkarız
bakamaz, yüzümüzü saklar aynalardan kaçarız.

cesetleri aynalardan tanırız da
ölüler görebilir mi aynada yüzlerini?