Aynada Gördüm Şiiri - Tarık Özdemir

ayna da gördüm gözlerini
ve yine tam ortasın da sen
göl olmuş bir acıya doğru yüzüyordun benimle
ve konuşan acayip sessiz ıslıklar vardı
kulağımı hırpalayan
ve bir de yalnızlığına solmuş
bir karanfil vardı
yalan gülüşleri sahte mevsimlere boyalayan

ayna da gördüm gözlerini
ve gördüğüm gözlerde
hapis bir gelecek çırpınışı
ve sis yakan bir karanlık vardı
alıyordu beni benden ve yaşanası günlerden
ve öyle melüldü ki tükenmişliğe vuran gün ışığı
hayat bir yarısın da susmuş kalmıştı
sanki bir köle gibi
yalnız bir yarısın da öyle de bir sen vardı ki
öyle toprağın kahve rengini yeşilini düren
anlatılmaz bir güzellikte

ayna da gördüğüm gözlerini
zaten kimse bilmez
ve zaten sen de bilme
aynaya yansıyan o gözlerine bakıp ağladığımı...
anlıyacağın;
benim işte bu ayna da kurağı her mevsimin
ve hüzün soluyan her nefesin anlamı
ama; sen yeşil..
sen deniz..
sen ruzgar..
bense; nefesimden,gençliğimden ve gözlerimden giden
bir bilsen ya
bel ki sen de ağlardın
o yaraların izlerini şu aynalara bakıp
benim gibi bir görebilseydin
inan ağlardın

işte seni ne zaman bir ayna da bulsam
tıpkı bir güneş yağmuru gibi
yarı sıcak yarı ıslak olurum
o yüzden de
kaç kere kırdmışımdır o aynaları
seni bana göstermesin diye
ve kaç kere kilitli bir kapının ardına sürgülemişimdir
bakmamak için gözlerimdeki yaşıyan benliğine...