Bir gün aynaya baktım ayna sanki farklıydı
İskender’in aynasıydı onda bilinmezlik saklıydı
Üstüme derin ağlamaların kederleri fütursuz aktı
Ufuklar terkini bıraktı gözlerimin ferinde yitti
Hüznüdür gecelerin koynunda terini bırakmış sabahlara
Geride yalnızlığın doğurganlığı kaldı yalnız
Ve mazi hep mazi defterimde kalan yıllar serildi
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
