Ayna ve Su Şiiri - Dinçer Yurttaş

eğildi kumları avuçlarında süzerek
ve dedi ki neden su yoktu Yusuf’un kuyusunda…
insan aynaya bakınca görürmüş mucizeleri
yıldızlı bir kuyunun ağzına benzer
sırmalı camda asılı kalan sureti.
dinle, geçmişi herkes fısıldar sana
ve aynalarda asılıdır şimdi , oysa kim bilebilir geleceği.
ayna ve su
gelecek dediğin dünün avuntusu .
adımladı ve bozdu ıslak sokaklardan şehrin yansımalarını
ışıkları çekip aldı bu kırık aynalardan
dedi ki Yakup ağlamadan da önce kördü
çocuklarını saran kötülüğü o ördü…
yağmur dindi, sular duruldu, bir ışık kavuştu diğerine
baktı ve dedi ki bir olmak ne büyük bir hediye.
kurtarmak kendini teklikten akıp suyun aynasına
karışmak suretlere …
su ve ayna
bir tohum sana neye benzeyeceğini söyler mi
bir kül bir yangına?
ve dedi ki bu çölde bir deniz kokusu var
bu yağmurda bir kuraklık saklı
hangi aynaya gizlendi terk edilmiş şehirlerdeki kalabalıklar
hangi su yüz çevirdi yatağından
hangi geçmiş kalmak için diretiyor şimdide