Ayna ve ben Şiiri - Abdülkadir Arı 2

Aynaya her bakışımda
Neysem onu görürüm.
Durgun aynadaki
Belli yorulmuş
Yükü ağırmış
Duruşu bozulmuş.
Bezmiş.
Yılların rengi saça
Umutsuzluğu göze vurmuş.
Yaşanmışlıkların derin izleri
Eksiltmiş yüze vuran canlılığı
Zaman görevini yapmış.
Karşımda duran.
Eskimiş, yaşlanmış.
Bazen heyecanlanan
Hala arzulayan.
Aynanın gösteremediği
Bir kalbim var der
Teselli bulurum
Umutlanırım.
De hayde derim kendime
Canlan. Ölmedin
Daha vakit var.
Ama ayna hatırlatır.
Zamanın daraldığını
Her zamanki gerçekliği ile.
O zaman korkum kalmaz
Bir cesaret gelir bana.
Ne olduğumu bilirim.
Ne kadar övseler
Ne kadar yerseler
Aynanın gösterdiği
Karşısın da
Hiç bir değeri kalmaz.
Daha net görürüm insanları
Daha netleştir isteklerim
Ne naz yaparım
Ne de naz çekerim.
Doğrularımı da bilirim yanlışlarımı da bilerek yaparım.
Ne saklarım düşüncelerimi
Ne de düzenlerim söylemlerimi.
Bilirim ayna sayesinde
Hoyratça harcayacak
Zamanın kalmadığını.
Ve yaşarım.
Bildiğim gibi. .A.A