Ayna Kırılırsa Şiiri - Haydar Güner

Ayna kırılırsa
Yüzüm çoğalır
Her parçaya bir anı düşer:
Birinde çocukluğum saklı
Diğerinde annemin yüzü
Bir parçasında ilk gözaltım
Başka birinde —
Adını bile hatırlamadığım
Bir yoldaşın son çığlığı

Ayna kırılırsa
Sadece cam değil
Zaman da dağılır
Geçmişin yankısı çarpar
Hücrenin soğuk duvarlarına
Sesim çoğalır —
Bir mahkûmun susturulmuş haykırışı
Ve suskunluğum bile
Kırık aynalarda çoğalan bir çığlık olur

Zincir çözülürse
Adım çoğalır:
Biri “Haydar” der
Öteki “Cemal”
Bir başkası ise
Adını tarihe yazmak istemeyen
Ama kalbinde özgürlük taşıyan biri

Ve her ad
Bir halkın direniş türküsüdür
Çalıp söylenmese de
Sürgün rüzgarlarında
Toprağın altındaki tohum gibi
Mırıldanır sessizce

İsyan
Bir çiçek gibi
Kırık camların arasında filizlenir

Aynaya bakınca gördüğün ben değilim
Ben — senden öte, senden beri
Diz çökmemiş bir hatıra
Kurşuna dizilmiş suskunluklardan
Sağ çıkmış bir bakışım sadece

Zindanlardan geçerken bile
Aynaya selam durmayı unutmayan
Bir yaralı umutum ben

Ve bil ki:
Ayna ne kadar kırılırsa
Gerçek o kadar çoğalır

Biz çoğalırız
Adımız, suretimiz, direncimiz
Her çatlakta
Yeni bir yüz oluruz

Çünkü ayna kırılırsa,
Halk görünür!