Ayna Şiiri - Şaziye Aylin Uyanık

Kırık ayna me acıtıyor canını?
Sen istemez miydin yıllarca görüntünü sana veren bu aynadan kurtulmayı?
Ben kendimi bilmiyor muyum derdin.
Yaşadıklarımda bulurum kendimi belki parça parça
Ama ihtiyacım yok şimdiki yansımama
çünkü ben daha sindirmedim bu anı derdin.

Al işte alabildiğine yanlızsın artık bu odada.
Kırık cam parçaları eklemiş yansımalarda
dört duvarlı odana duvarlar.
Sen de bekliyordun yanlızlığınla yüzleşeceğin bu günü.
Kendine kanıtlamak istercesine
kaç kere yeltendin aynayı kırmaya.
Ama kendin de olsa
aynadaki tek dostunu yok edemezdin.

Mantarlar şarap şişelerinde kaç kere dibe vurdu sen benden daha iyi bilirsin.
İçini boşalttığın şişe hayatların
boş mantar seslerini sen benden daha çok duydun.
Korkmadın hiç
ama hep bekledin şişenin kırılmasını.
Ölümü beklemenin kayıtsızlığıyla
takvim yapraklarını şarabınla ıslattın.
Sokakta yürüyen insanlara hayatın aynasındaki görüntüler gibi
Dokunamadın hiç gerçekçe.
Sadece bildin edalarını.
Yanlızlığın kendindendi;
kendinliğin yanlızlığından.

Yelkenliden adaya vuranlar,
şişeden umutlarını daha kesmeden önce
Sen şişenin içindeki yelkenliden umudunu çoktan kesmiştin.
Kolaydı tercihlerin.
Ölümün de kolay olacak sanırdın.
Ama beni hep unuttun.
Odandaki, şişendeki havaydım ben.
Vücudundaki can.
Gördüklerin; duydukların dışında ruhundum ben.
Ve ben ölmeden asla ölemezdin.

Nasıl farklı olabilirdi diye düşündüm hep.
Besleseydin beni diğer ruhlarla;
Yok olamayacak kadar büyür; gördüklerin ve duydukların da olurdum belki.
Ama hiç istemedin küçük yenilgilerden dolayı.
Açılamadın büyük dalgalı denizlere şişen ile.
Küçük sularda da bulamadın kendini.

Lakin ölüm beni hatırladığın zaman bulacak seni.
Çünkü beni farkettiğinde beni yok etme yolu da gelecek aklına..

Ayna daha da kırılacak belki
Ve küçük sıyrıklar olacak yanlızlığından sorumlu her bedende.

(İstanbul; 05/2000)