Ayna Şiiri - Murat Ersoy

Bir ayna buldum, kir pas içinde,
Aldım tozunu, sildim yüzünü.
Baktım da gördüm yüzümü.

Oldum nefsime hayran,
Gösterdi sûretimi âyan beyân,
Lâyık-ı vechiyle bir an.

Gönlüm hoş olsa da,
Var idi derinde bir yara.
Baktıkça dipsiz bir kuyu, kapkara.

Bırak sûretimi artık, göster sîretimi…!
- Ne mümkün, nerede o mahâret bende?
-Gösterseydim bakabilir miydin kendine?

Darıldım, biraz da kızdım sana ey ayna!
Neden göstermedin beni bana?
Sakladın beni benden dâima.

-Akla mugayir olsa gerek,
-Aslını gösterdi diye kızmak mı gerek?
Döndüm yüzümü tekrar ah çekerek.

Ayna’dır mümine mümin.
Der, Emir’ül Müminin.

Ararım o hâlde ben de, sorarım her yere.
Rastlar mıyım hâlimi bana anlatacak birine.
Aynı yolun yoldaşı o dosta.
Beni benden esirgemeyecek o ayna’ya…