Ayna Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

Ucu bucağı olmayan yollardan sana geldim
Sarp dağları, engin suları aştımda geldim.
Baktım ki buralar meçhul
Dedim kendi kendime
Tut şu yarin elinden götür buralardan
Ey sırtı kambur, yollu hep dik olan kul.
Bir bakış attı bana, sustum tek söz söylemedim.
Çıkardı ruhundan bir ayna
Bak dedi "kendine" baktım.
Kendimi gördüm o ayna da
İki kahverengi desenli ayna
İki kalemden çizilmiş yol
Tüm bitkilerin güzelliğini içine çeken bir vakum
Denizlerin ufukta birleştiği saçtan kum
Bir salkım elma bir kiraz meyvesinden bir tutam aldım.
Tattım!
Tüm hezeyanımı ve tüm heyecanımı o anda bıraktım.
İstemedim asla
Ondan sonra ne bir meyve ne bir fazla
Dedim ki tut elimden ey yar!
Uzatmayalım bu vagonlu diyarın kavuşma durağını
Bırak kavuşalım bir yanan derya uğruna.
Dedi ki kavuş ama mak
En korkunç duygudur.
Dedim ki kavuş ama
Nasıl kavuşursan kavuş
Sonu mağlubiyet olsa da.