Aylina II Şiiri - Mehmet Ali Güneş

Ben yaşanmamış anılarımın özlemiyle eski bir resim gibi yanarken sen bir heykel asaleti ve güzelliğinde susuyordun… Gizli bir yas gibi büyürdü sessizliğin. Gözlerimdeki sonbaharı saklayacağım sen gelene kadar. Gömleğimden bir düğme daha koptu bugün. Bugün her şey biraz eksik, biraz da kar beyaz. Şimdi gözlerini kapat ve hisset. Bir çığ düşecek sayfalarına birazdan…

Hani bilmesem seni, hani rüzgâr getirmese bana kokunu, her nefes alışımda işlemesem seni ciğerlerime, kalbimin ritimsizliğine inat edercesine; bir sen, bir de ben diye atmasaydı yürek, her şarkı, her şiir bizi anlatmasaydı, her yağmurda ıslanan biz olmasaydık, hayallerimin sonunda can toplayıp bulutlar, kan yağdırmasaydı şehrimin üstüne, çoktan unuturdum, alışırdım belki gidişine.
Ama sen bin yıllarca estin kök hücrelerimde, sen estikçe topraktan yaratılan bütün aşklar yeşerdi. Seni beklerken gölgelerde su yandı, beynime sınırlar çizdim, prangalar vurdum mülteci düşlerime. Can damarı kesilirken dokularımın, yumdum gözlerimi avuçlarına, üzerime yalnızlığı örttüm de yattım...

Bir gece vakti yollarda izini sürdüğüm hasretinin yüreğime düşürdüğü özleme krizini tahmin edemezsin. Hüzzam şarkılar yağıyor karanlığın üstüne, ince bir sızı gibi dolaşıyor damarlarımda özlemin. Zira çok öksüz bir melodi gibiyim, dönsen ardını ağlamaya başlayacağım. Sonrasında tanıdık bir fırtına düşecek avuçlarıma ve ben kim bilir kaç şehir öteye savrulacağım...

Biliyor musun? Yürüdüğümüz yollar şimdilerde sarı yapraklarla dolu ve ben yürüdüğümüz yolların sağanağa tutulmuş bir fotoğraf olduğunu yokluğunda anladım…