Aylardan Hazan Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Bilmem hatırlar mısın?
Gözlerimin gözlerinde senle yürüdüğünü.
İşte! O an kipriklerine astım kendimi
Ve mayın tarlası yüreğine düştüm.
Aslında bu bir vedaydı
Seni son görüşlerime az kala;
Bugün de bitti...
Bugün ayrılıktı hiç yaşanmamışlıklara
Bir ömrü feda edişti.
Bastığın yerlerden çekip giderken
Parçalarım sürüklendi durdu ardımdan;
Yalancı bir tebessüm bıraktım.
Gözyaşlarım, bardaktan boşalır gibiydi içime.
Kan ağladı içim sensizliğe ölürken
Bugün de İstanbul ağlıyor benim gibi
Arada sızıyor gözlerinin kıyısından
Belli etmemeye çalışsa da acımı
Kendini ele veriyor kalp gürültümüz
Sen ve ben çiseliyor ufak ufak
Koşmak ister gibiysem de yine
Ben yağmurdan kaçmıyorum ki
Kuytu bir yer arıyorum kendime
Hıçkıra hıçkıra sen ağlamak için
İşte bu yüzden sevmiyorum şemsiyeleri
Hatta onlardan nefret ediyorum
Benim gözyaşlarımı
Kipriklerinden yağdırmadıkları için!
Plastikten çiçekler sunduğun için
Vurmak istiyorum seni ellerinden
Ayrılsın artık şu kahrolası şemsiyelerin
Paramparça olsun
Benim bastığım yerlerde
Bir kere de olsa şemsiyesiz yürü ölür müsün?
Ne zaman bir hatıra dokunursa gözlerine
Birazcık sen silkelen
Bir de nefes al ver yeter!
Rüzgarlar kokunu getirir bana
Uzaklarda olsan da sen hep gül yeter!
Üşüten sensizliğin üstünü örten gülüşlerin
Birazcıkta olsa erteler, aklımdan gidişimi
On dört haziran kutlasın, ölüm günümü...
Ben bir kere ölmüştüm bu ayda
Bu ikinci kez ölüşüm bu ay haziran değil
Hazan benim için...