Aylardan eylüldü
Ağaçlardan
Sarışın hüzünler dökülüyordu…
Semada aşk rüzgârları
Hüzünlere gebe bulutları
Ardına kovalıyor ufukların
Parlak mavilerinde göğün
Güzel, sıcak yüzü
Görünsün diye güneşin…
Aylardan eylüldü
Uzun bir şiir gibiydi sevda içimizde…
Bu aşk
Bize ebedi bir lütfuydu Allah’ın
Sanki kalplerimizde açılan
Kırmızı bir güldü…
Aylardan eylüldü
Ben yalnız seni istedim o gün
Birlikteliği seninle ey can!
Ayrılık doğurmasaydı zaman
Mutluluğun aynasından
Yansıyacaktı bir resim
Altında iki isim
Sen ve ben…
Aylardan eylüldü
Ağaçlardan
Sarışın hüzünler dökülüyordu
Henüz solmamış kızıl güller üstüne…
Ve ayrılık adlı çocuğu zamanın
İlk sütünü emiyordu
Memelerinden anasının…
Aylardan eylüldü
Hazan rüzgârında
Sarışın hüzünler savruluyordu…
Kırmızı güller kalplerimizde
Kanayan yaralar oldu artık
Ve acılarımızla büyüdü
Zamanın içinde ayrılık…
Aylardan eylüldü
Senden ayrı geçen
Son bilmem kaç yılını ömrümün
İsterdim yaşamak
Seninle yeniden...
Yine mümkün olsaydı eğer
Ağaçlardan dökülen hüzünleri
Yaklaştırmazdım aşkımıza...
Doğmasına izin vermezdim asla
Ayrılık denen çocuğun…
Ankara, 29 Eylül 1977,
Düzenleme: Ordu, 24 Şubat 2007
Kayıt Tarihi : 24.2.2007 13:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikâyesi içinde...
müzeyyen başkır
TÜM YORUMLAR (73)