Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hüzünlü, özlem dolu , çok da güzeldi şiiriniz. Biliyor musunuz aylardan Eylül bile olsa böylesi dünya tatlısı bir oğlan ve enerji saçan , zeki , duygulu ve güzel bir kız varsa hayatınızda her şeye rağmen gülümsemek yakışır hüzünler değil. Güzel şiirinizi tam puanımla kutlarken, sizlere mutlu , huzur dolu bir yaşam diliyorum. Teşekkürler böylesi özel ve anlamlı bir sayfayı bizlerle paylaştığınız için.
Eylüle de böylesine harika bir şiir yakışırdı!
Tek kelimeyle HARİKA bir şiirdi...
Teşekkürler!....
Eylül yazdırıyor be üstad, yürekten kutlarım, Tarık' a uzun başarılı sağlıklı bir ömür dilerim. saygılarımla.
Şiir mükemmel amaa...ya TARIK..bayıldım ben ona...Kutluyorum hepinizi :)
Tam puanımla,saygılar.
Sensiz ve de sessiz sahillerde tek başıma.
Eylülü çok severim aslında yanımda sen olunca.
güzel ve duygulu bir şiir olmuş. sevdiklerimizin hep yanımızda olması dileğiyle...
Aylardan eylül olunca keşke K.Evren vahşetini silip atabilsek hayatımızdan ve kaybolan o gençliği yeniden getirebilsek ama ne mümkün.Keşke senin bu eylül şiirindeki özgür-mutlsevecenliği yakalayabilsek kalemine sağlık
-ille de sevdireceksin bize eylülleri..
Aylardan Eylül olunca,
Sonbaharın hüznü çöker yüreğime.
Sensiz ve de sessiz sahillerde tek başıma.
Eylülü çok severim aslında yanımda sen olunca.
Her mevsim güzel olur insanın sevdiği yanında olunca. Harika dizelerdi efendim. Yüreğinize ve kaleminize sağlık. Sevgi ve saygılar.
İmgeleri, anlatımı, biçemi yerinde bir şiir. Duyguları çağlayan... Sonbahar hüznüyle ağlayan bir şiir...
Kutluyorum.
Değerli şair üstadım, sizi yürekten kutlar ve saygılar sunarım.. Benim de 'eylül' diye bir şiirim var ve hüzün ile doludur..ama gördüğüm kadarıyla kızınızın adı eylül'dür ya da eylül de dünyaya gelmiş.. Bu konuda emeginize ve kaleminize sağlık.. Çok güzel bir çalışma gördüm...
Eylül
sarı yapraklarda mı gizli
uçuşan mavilikte mi sevdam
içimde acımtırak devinimler
etimi kanatırcasına usul usul
yanağımdan döküldü güz aşkım
kurumuş otlar çıplak dallar
birer yalnızlık, birer sıyrılış
buna sebep zaman mıydı
böyle kısacık mı sürecekti
yaprağın dalından ayrılması
bu kadar kolay mıydı
ya seven sevdiğinden
umarsızca yarım
yarım kalacaktı seviler
yoksa eylüller miydi
hüzünleri çoğaltan
ben ki mevsimlere inat
her an tomurcuklanıp
filize döndürecektim sevgimi
hesap edemedim yaprak dökümünü
gelip çöreklendi göğsüme
tam da alışmışken ayrılık belası
elveda aşkımın eylül ayı
elveda sonbahar
ve yaprak dal misali ayrılanlar
İzmit / 19.09.2000 Saat: 01.08
Cafer Taşkın
Eylül hüznüyle,duygularıyla,mevsimiyle güzel mevsim ve eylülü anlatan güzel şiirtam puanımla kutlarım,tebrikler
Bu şiir ile ilgili 31 tane yorum bulunmakta