Aylardan Eylül Şiiri - Ayşe Ceyhan

Aylardan Eylül
günlerden sen
umut yağıyordu gönlümün
en bakir tepelerine
bekleniyordun
vuslatın en güzeliydin belli ki
geçmek bilmiyordu zaman
zaman sabır duvarımda tembel at
en uzun gecemi yaşıyordum

Tan yeri ağarırken
ağrıların en güzeli oluyordun
ne bir gün geç
ne bir gün erken
tam vaktinde gelecektin belli ki
alaca kanat takıyordum yüreğime
kan ter içinde dualar ediyordum
Meryem’ in dalıydı sanki tutunduğum
tutundukça sana yaklaşıyordum

güneşin doğuşunu bekler gibi
inim inim
tattığım bir hazdı annelik
annelik
bu hazda kaybolmaktı

Aylardan eylül
günlerden sen
beyazlar içinde pür neşe
şarkı söylüyordu birkaç melek
dört döşek ötede bir kadın
feryatlar atıyordu ardı kesilmez
bense bu seslerin garip ahengiyle
kalbimi dinliyordum
en ulvi ritmini vuruyordu
-.- - -
rahatlıyordum
sonra bir fırtına esiyordu ruhumda
ya kaybedersem koklayamadan
bir yudum sütüm
değmeden dudaklarına
kadife tenine dokunmadan ellerim
ellerim ana olamadan
ellerim ana olamadan daha

Sırası değildi bu gelgitlerin
anladım ki seninle doğuyordum
sevincimdi acemi ellerimde ağlayan
gözlerinde gözlerimi görüyordum
pembe patikler giydiriyordum
üşüyen düşlerime
düşlerime gülüşler seriyordum

Aylardan eylül
günlerden sen
güller döşüyordum
gönlümün kehribar yollarına
düşlerime gülüşler seriyordum

Ayşe Ceyhan