Aylar Şiiri - Erdem Öztürk

Hep aylara şarkılar yazıyorlar.
Sanki aylar, sokak köşesinde duran kırışık bir şemsiye gibi
rüzgâr aldıkça açılıp kapanır
ve içimdeki bütün acıları kuruturmuş gibi anlatıyorlar.

“Merak etme, geçer,” diyorlar.
Geçmeyen şeylerin omzunda sallanan bir cümle bu.
Geçmeyen şey—
yazdan kalma bir mandalinanın kurumuş kabuğu kadar ağır.

Atasözleri dökülüyor sofraya,
hepsi soğumuş çorba gibi tatsız.
İnsan yine de inanmak istiyor
birkaç kelimenin pamuk gibi yumuşak olduğuna,
Ayların bütün ağırlıkları taşıyacağına.

Oysa ayrılık,
beyaz çamaşırların arasına saklanan
mavi bir çorap gibi
her şeyi bozuyor.
Gecenin bütün karanlığında
gölge olup uzanıyor yanıma.

Sırtımdaki hançer artık hançer değil;
solmuş bir yaprak gibi içime düşüyor.
Ben ne kadar süpürsem de
izleri halının tüylerine takılı kalıyor.
İnsan bazen öldü sanır bir duyguyu,
oysa kökleri hâlâ bir sonbahar dibinde
küçük bir ağrı olarak sürgün verir.

Diyorlar ki:
“Aylar alır.”
Ne alır?
Eskiyen paltoları üzerimizden,
soğuktan kalma üşümeleri…
Ama bende kalan eksilmeler
Ayların cebine sığmaz.

Bir gün, evet bir gün,
başka bir takvim yaprağı,
başka bir Mayıs günü
eski bir sızıyı hatırlatır;
kapının eşiğinde duran
unutulmuş bir bot kadar beklenmedik gelir sızı.
Umarım geçer o sızı.
Geçmezse,
Ciğerlerin kışa döner;
kar tutmaz ama soğuk bağlar.

Gün gelir
Mayıs yer değiştirir içimde.
Anlamlar çoğalır,
renkler değer kazanır—
bir zamanlar anlamadığım şey
kış ortasında açan bir çiçek gibi
çok sonra kıymetini bulur.

Ama yapacak hiçbir şey kalmaz artık.
Herkesin iyi gelir dediği Aylar
en çok
beni üşütür.