Aylan Çocuk Şiiri - Hasan Hüsnü Almas

AYLAN ÇOCUK

Oyuncakların vardı
Salıncaklarda takılı kalan gülüşlerin
Yaprak yaprak yolduğun çiçekler vardı
Ardıç kokulu bahçede yaseminler

Arabaların vardı enkazda ağır yaralı
Uçakları severdin hem korkardın
Sağır sessiz semalarından geçerken
Kement gibi annene sarılır ağlardın

Sade bir gösteriydi varil bombaları
Sen güler geçerdin masum ve temiz
Yıldızlar yürürdü sonsuz karanlığına
Vakitler takılırken ölüm sokağında
Cansız bedenleri bırakıp giderdin

Devşirme mutluluklar yeşerecekti ülkende
Bir ucuna sen tutundun bir ucuna acılar hayatın
Senin payına ölüm düştü kelebek kadar ömrün
Gece hiç bu kadar uzun olmamıştı
Deniz seni ölüm tezgahında kusup giderken

Denizi severdin minik ellerin ıslak gözlerde
Bir de ıslaklığı sevmezdin altın ıslanırken
Ölüm son nefeste derin uykuya yatmış
Buz gibi sular mor dudaklarını öperken

Arkanda hazan mevsimi ufkunda bahar
Yürüdün kör vicdanların peşinde
Umudu araladın ey küçük çocuk
Kırmızı ve maviydi gözlerin gün doğarken
Utanmaz dünyanın katil denizinde
Acılarımın kıyısına vurdun
Ey güzel çocuk