Aylan Şiiri - Aydın Yüksel

AYLAN

Ayın şavkı gibi vurduğunda kıyıya
Kaç ananın yüreğiydin param parça,
Kaç babanın kanayan dişleri,
Sıkılmış yumruklarıydın.
Sen o gün sözün bittiği yer
Dünyanın en büyük ayıbıydın.

Rüzgar ne kadar ürkekti oysa,
Sular ne kadar da utangaç.
Bir boşluğa akıyordu sanki zaman.
Yüzünü derin bir sessizlik öpüyordu ıslak ıslak,
Avucunda bir tutam bahar.
Bir elin duaya açıktı,
Öbürü çoktan uzamıştı maveraya kadar.

Üşüyordum,
Donuyordum AYLAN.
Sanki denizden ben çıkıyormuş gibi.
Utanıyordum inan,
Kendi ölümü yıkıyormuş gibi.
Hangi dilde üzüldüysem sana
Hep aynı acıyı verdi bana.

Oysa sen umudun rengini bile bilmiyordun daha,
Bilmiyordun kar hangi mevsime düşer,
Çiçekler hangi mevsime açar.
Bir dilim ekmeği dahi tatmamıştın,
Denizin tuzunu tattığın kadar.

Firavunun kan damlayan ağzıydı sular,
Acıyan gülüşlerin vardı dişlerinde.
Oysa çoktan denizi yarmıştı Musa,
İnsanlığa zehrini zerk etmiş küfrün,
O gün boğazına kementti asa.
Herkesin kendi eti kendi tırnaklrında,
Hissettikleri acı
Adını yıkıyordu ağızlarında.

Yapraktan süzülen damla kadar saftın.
Mart ayında güneşe aldanmış çiçekler kadar masum
Ve rüzgâra kapılmış uçurtmalar gibi sahipsiz.
Neden yüzünü toprağa döndün küçüğüm,
Neden dönüktü sırtın dünyaya!
Yoksa bize dargın mı gittin Allaha?

Koca bir tuvalin ortasında karanfil gibi
Sulara çizilmiş resimdin sanki.
Bir gecede büyüttüler seni,
Büyüttüler bir denizi sırtlayacak kadar.
Olmadı be küçüğüm!
Cezvende pişen sütünü,
Bir salıncağa olan hasretinde boğdular.
Yoksul ve kimsesizdin AYLAN
Öylece gittin dünyadan.

Şimdi yağmurlar ne kadar kirli,
Denizler ne kadar günahkar.
Sen ne kadar uzaksın.
Seni boğan kurşun utansın.
Ben seni;
Başının kumsala bıraktığı izinden öpüyorum.
Ben seni;
Suların okşadığı yüzünden öpüyorum.

Aydın YÜKSEL-ANKARA
31.03.2016-15.00-Perşembe