Ayla Şiiri - Yaşar Kırca

Sen çocukluk aşkımdın benim
Beyaz tenli, incecik ve güzeldin
Ceylanlar gibi bakardı
Kömür karası, iri gözlerin
Güler yüzlü, güzel bakışlı bir kızdın
Çocuk yüreğime
Tarifsiz bir hazdın sen. Ayla.
Rüzgârda uçurtmalar gibi süzülen
Uzun, dalgalı ve siyah saçlarını
Kızınca bile gülümseyen
O candan bakışlarını
Hayran hayran izlerdim.
Seni ne çok severdim ben! Ayla.
Keşke sana söyleseydim sevdiğimi
Lakin çocukluk işte!
Üzülürsün diye söyleyemedim.
Ya da ben üzülürüm diye bencillik ettim
Bilmiyorum.
Bu yüzden, içimdeki pişmanlık
Biraz sahte kaldı.
Sana olan sevgim
Yüreğimde hep ukde kaldı! Ayla.
Dün önünden geçerken evini gördüm
O eski yıllara yeniden döndüm
Gizlice soruşturdum seni etraftan
Beş yıl önce öldüğünü duydum
Eski bir ahbaptan.
İki tarafı keskin iki bıçak
Saplandı boğazımdan.
Nefessiz kaldım ben! Ayla.
Zamansız bu ölüm de nereden çıktı
Daha görülecek güzel günlerin olacaktı
Genç yaşında duran kalbini
Kim bilir hangi zalimler acıttı.
Bu haber yüreğimi yaktı be! Ayla
Hayat bizi gurbetlere savurmuş
Seni görmeyeli kırk küsur yıl olmuş
Gerçek sevgi hep içerde dururmuş
Sende fark etmiş miydin hiç
Seni böyle sevdiğimi
Bir türlü bilemedim.
Senden başka kimseyi
Böyle saf ve temiz
Sevemedim ben! Ayla.
Sen güzel insandın, naif bir kızdın
Hoyrat ellerde elbet kırılırdın
Neydi yüreğindeki o büyük sızın
Bırakacak kadar dünyayı ansızın
Sana söyleyemediğim her şeyi
Şimdi söylesem ne fayda
Bende sığmaz oldum artık bu dünyaya
Telafisi olur mu geçen zamanın
Bilmiyorum amma
Beklersen eğer beni gittiğin diyarda
Yakında seni bulurum ben! Ayla.