Aykız Şiiri - Çağatay Sazak

Zifiri karanlık Gecenin en derinlerinde,
Avazım Çıktığı Kadar Susuyorum...
Hem sessizliğimi hem de Karanlığımı bozan Aykız.
Ay ışığı gözlerime çarpa çarpa kayboluyor,
Gölgem bile terk ediyor bu tenhalığı.
Zaman, kör bir bıçak gibi sıyırıp geçiyor ruhumu,
Ama sen hâlâ dokunuyorsun sessizliğime, Aykız.

Söküp atamadığım bir şarkı gibi çınlıyorsun içimde,
Nakaratına ezberlediğim bir hüzün bırakmışsın.
Ben mi unutmuyorum, yoksa gece mi fısıldıyor adını?
Kime sorsam, "geçer" diyorlar,
Ama kimse bilmez; bazı yaralar zamanla büyür, Aykız.

Gözbebeklerimde çırpınan bir çift yıldız,
Ve dilimin ucunda tamamlanmamış bir dua,
Adını söylemeye yelteniyorum,
Ama yine avazım çıktığı kadar susuyorum...

Biliyor musun Aykız,
Bazı susmalar var ya,
İnsanın ciğerini söker de kimse duymaz,
Sigaranın külü gibi düşer kelimeler,
Ama hiçbir rüzgâr dağıtmaz bu dumanı.

Ben yine bir kadehin dibinde unutmaya çalışırken seni,
Garson gelip masayı topluyor,
Öyle ya, bizden geriye ne kaldı ki?
Biraz duman, biraz küf kokusu,
Bir de masanın üstünde hesap edilmemiş yaralar…