Aykırıya Açan Çiçekler

Ne Bahar unutmuştu Rüzgar'ı
Ne Rüzgar esişinde yalnızlığı
Uçuşan sözcükler vardı gökte
Kime değil sana dair bir gönülde

Gülşende açanlar yalnız kalırken
Kaybolup giden çocukluğumuzken
Sakiye verilen meyler dökülür
Açardı güz mevsiminde çiçekler

Kanıksanan bir elemken şimdi cefa
Yanmak için açılır demlerde vefa
Bahar değil güz mevsimi bu sefa
Son güneşe vermek için bu canı ifa.