Aykırı Mevsimler Şiiri - Selim Salmaz

uzakları taşıyor; göçer kuşları
gittikleri yere
anlamsızlaşıyor hayat
uzaklaştıkça uzaklar
uzaklaşıyor anbean

bizse bağdaş kurup oturmuşuz
bir yalnızlığın üstüne
bağbozumu gibi döküp- döküp sıralamışız
eskiden kalan ne varsa

bak eskiden böyle akmazdı diyoruz Fırat
böyle durgun
böyle yanlız
biçare değildi bu dağlar
şah damarımızda haykıran bu kan
asi değildi hiç bu kadar
sarhoş naralarıyla çağırmazdı ölümü
bu sahiplendiğimiz yalnızlık
aykırı mevsimlerden miras bize
süre gelen ta eskilerden
ağıtlar yakarak
yanarak
yakılarak
susturularak
yıkılmış üstümüze
artık yarına bakmak ne çare

yerini almışsa gecedeki ay
ihanetmi sayılır gündüze
sessiz,
öfkesiz,
ve de masumane
hangimizin ki ihanet sayılır
söyle
söylede bileyim
bizki Anadolu’nun şalvarlı kadınlarından doğduk
şapkalı adamlarından
omuzlarındaki yükün dahada ağır geldiği
ceplerindeki paradan
yürekleri nasırsız adamlarından
işte bu yüzden hainliği giydirme bana
vur sevdalarımı,
vur umutlarımı
ne olur hainliği giydirme bana
taşıyamam
yükümüz ağır bizim

dolu dizgin koştuk biz güneşe
sıcak düşler bıraktık
nice gelinlerin dizlerinin dibine
yağmurlarda yıkadık yüzümüzü
bir bağlamanın tellerine astık sıla türkülerini
gölgemize bile demedik çektiklerimizi
ve yalnız
yalnız kaldıysak şimdi
adını kazıdıysak bu yalnızlığın
çentik –çentik mahpus duvarlarına
sustuysak
ateş olup yandıysak
verdiğimiz söz uğruna
külümüzü arama bizim

asılı kaldı hüzünler kirpiklerimizin ucunda
tutup çekemedik yalın ayak bir ömrü
basamadık bağrımıza
üstümüze düşen
hece_hece
kelime _kelime çoğalmak oldu
şiirlerin döl yatağında