Aykırı haykırış Şiiri - Özlem Adıyaman

Güneş renginde bir bakışa mı aldanmıştı,
Turkuaza çalan sancıyı ?
Yoksa martıların danslarımı etkilemişti
O çılgın bakışlarını ?
Vazifesi olmayan bir kapı eşiğinde
Umarsızca beklerken ,
Gel demesiyle sendelenişi neyin habercisiydi ?
Bakışları bir karınca gibi toprağı dolaşırken
Haykırışı neden dolunayda bir renkti ?
Yazmayı düşünürken neden durup beklerdi ?
Ve neden, saçma dizelerin varlığına hüküm giydirirdi?
Cezası olmayan bir yokluğun neden bekleyeniydi?

Tüm cevapsız yarınların nesnesini bugünden bilirdi .
Aykırılıklar ve haykırışları bir paslı pusat yapmış
Cevahir boşluğunda ,
Yaralı bir miskindi .
Gelip geçenin varlığıyla soluklaşan ,
Tümden dönen, tümden gidene yol açan biriydi
Gidişlerin ezberini bozmuştu aslında ,
Aykırı yaşamanın resmini çizmişti
Hoyratça seslenen badem dallarında
Bir çift göz olmayı seçmişti…
Ruhuna bir kelepçe giydirip
Uzatmıştı gönül yollarını yarına .
Dar gelse de çekiştirip dururdu mavisini sözlerinin …
Ve zalimce kanayan yaralarına inat
Kaşırdı tırnaklarıyla gülüşlerini .
….
….
Sahi turkuaza çalan sancıyı dillendirdi mi ?
Martıların danslarında şenlendi mi bakışları ?
Ve
Kapı eşiğinden içeri girdi mi?
Yabancısı olduğu müzikle dansını etti mi tüm yaşanmışlıkların ?
Ne yaptı bilinmez ,
Ancak nefesinde bir nergisin kokusu
Varlığında son buldu o canlının ….
….
….