Aykırı gitmelerin Şiiri - Kenan Faik

Yaşanılanların geçip gitiğini zannetme...
Yılların gömdüğü hezeyanlarım
Diplere bıraktığın kayboluşlarım
Öyle kolay çıkmıyor ömürden...
Toprağa bir vermeye gör gözyaşlarını
Sellere veryansın eder yüreğin...
Geceler mi anlat hadi
İçini saran karanlıklara yol veren
Saatleri bozuk akletmelerime fırsat vermeyen...
Geceler mi bir tutam fırtınayı papatyalar, güller diye deren
Sessizliğe çekilmiş yüreğini tarumar eden...

Susuz çeşmelere açsan ne avuçlarını
Kuraklığına kalır yudum yudum yalnızlığım...
Çar çur ettiğim kaç mevsimine sapladığım o hançerler
Can çekişir her vurduğu darbeye lanet ederek
İnler
Sevdana hançeresini yırtancasına ağlayan bir ney gibi inler...
Ve göğün karasına mecbur bulutlar misal uykulara hasret kalır
Sensizliğin muzdaripliğinde yangınlarına meftun gözlerim
Bekler
Çerağına bir kibritin çakılıp kıvılcımını saçmasını bekler...

Aykırı gitmelerin
Gecelerime saplanmış güneş kırıkları sanki yüreğimde
Ne ışıyor göğün, ne karanlığına doyuyor yokluğunda...
Oysa uzanmak istiyor mahzun ellerim
Nicedir sararmış başakları okşarcasına saçlarına
Nicedir son bir kez yanmak istiyor közlerine kalıp
Pervaneler gibi o hiç bitmeyen efsuni yangınında...