Aykırı Ayrılış Şiiri - Aykut Öceli

Fatih sırtlarında güneş her zamanki tembelliğiyle
bir mısra gibi sona eriyordu.
tonlarını doğadan beğenip,
itinalı bir anne gibi salıyordu bulut diplerine.

bu ayrılış dipdiri çakılıydı avuçlarıma.
bıçak olup kanatıyordu sarılı yaralarımı.

bir kitaptan silinmesi en vurucu kelimelerin,
sütten kesdirilmesi bebelerin.
darağacının dikilmesi meydana aniden
ve sehpaların konulması ayaklarımın altına...

koparılması bir çocuğun parklardan

ve bu ayrılış dramatik bir oyunun alkışlanmadan biten son perdesi.