Ayışığında Hüzün Şiiri - Emrah Kurt

AYIŞIĞINDA HÜZÜN
Gecenin en terkedilmiş vaktindeyim
Saatler isyanda grevde sanki
Geçmek bilmiyor zaman
Uyku girmiyor gözlerime

Gece soğuk ay yalnız oysa
Kendi halinde yıldızlar
Acıyla harmanlanmış yüreğimde
Kırık sevdalarım var

Ve ben hatıraların izinde
Öylesine ağlıyorum
Çıkışı olmayan bir tüneldeyim sanki
Zoraki adımlar atıyorum
Ve biraz ümitsizce yüreğim
Ve anlıyorum ki gemilerim
Hep aynı yolda ilerliyorlar
Acılar denizinde uğrak limanlarım var

Gecenin en izbe karanlığındayım
Mülteci yüreğim acılar içindeyken
Bir yaşamak yaşadım yaralı
Odama süzülen ay ışığına
Sigara dumanlarımı savuruyorum
Ve deniz tuzu değmiş dudaklarımı
Küllerimle kavuruyorum
Ahh! Soluğumla kalp yapma inadım
Mümkün değil biliyorum
Ama ben "olmaza olmaz" diyorum

Birde yağmurlar anlasa beni
Alıp parkamı hani
Kendimi sokaklara atacağım
Yetmedi yetmedi yetmedi deyip hatta
Iliklerime kadar ıslanmalıyım dı
Sonra kar doldurup ceplerime
Geçerken bir sokak ötesine
Şehrin caddelerinden
Kardan adamlarda yapmalıyımdı
Ardım sıra gülümseyen
Sonra yine meskenime çekilirdim ben
Çocuklara gün doğarken

Düşünme telaşım… bu akşamda
Yine seninle başbaşayım
Neleri hatırlamadım ki sayende
Unutmam gereken onca hiçlerim var
Her şeyime saldıran hain hiçlerim
Terketmeliyim yol göründü
Bütün hiçleri de sevdan gibi

Ay ışığında gözlerim
Uykusuzluğuma yenilirken
Yine seni görüyorum
Sokaklarda ölgün kediler gibisin
Kahretsin! Bu gecede nasipsizsin
Oysa sen ; vazgeçmişliğini kutluyorsun

Bilincimi yerinde tutan bu soğuk
Erirdi erimesine de
Ben yine de başkalarına yanıyorum
Kendimi üşüterek

Hırpaladım dövdüm velhasıl üzdüm kendimi
Penceremde ayım var gecenin koynundayım
Aşkın eleğinden süzdüm yüreğimi
Ayrılık konmuş adım aşkların en sonundayım

Sabahımda olmalıydı
Gecelerimden arta kalan
Mum yerine , köz yerine yakılan
Umud edişlerim , bekleyişlerim
Fakat ben ağlıyorum
Ve bir o kadar kaygan gülümseyişlerimle
Ay ışığını ciğerlerime damıtıyorum

Gitmeliyim yol göründü
Bu izbe meçhulleri terketmeliyim
Sevdam ay ışığında hüzündü
Artık bütün karanlıkları söndürmeliyim
Dahi gölgemi de koparıp gövdemden
Bütün kargaşaları terketmeliyim

Sevdan ay ışığında hüzündü yar
Ayrılık mı? Ona yalnız gölgem ağlar
(2002/ A.Köse-Denizli)
(12.01.2004 Pazartesi/ E.Kurt-Kumburgaz)