ben;
sen konuşunca üşürdüm
ellerim bağırırdı
avaz avaz,
ykluğunda el divandık
ben sana sarardım kendimi
adın bir mızraktı dudağımda
batardı en soluma
;
sana,
en zaaf,ıma..
sen konuşurdun
ben giderdim içinden
içinin elası silinirdi
yorgundu kalbim
tövbeliydi artık
kirpiğime astığım gözyaşımı
ayışığında kurutmaya
19/11/07
Kayıt Tarihi : 6.1.2010 18:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
gölgesiyle üşümüş bi dolunay gecesinde....dayanılmaz olmuşşsa yatağın,, yokluğun varlığından daha güzelse gidilmeli artık bırakılmalı...
Mehmet YUSUFLAR
TÜM YORUMLAR (2)