Ayıp Ettin Be Abi Şiiri - Muharrem Abut

Sen gidince değişti her şey,
Oysa sen varken ne kadar da güzeldi hayat.
Bayramları iple çeker,
Sen geleceksin diye, gelmeden hülyalara dalardık ailece.
Sonra da çıka-gelirdin ansızın bir bayram arifesi.
Koşa koşa aşağı inip karşılar,
Hoş geldin der,lakin;
Boynuna atılmak ister,
Ancak utanır,çekinir yapamazdım bunu.
Keşke utanmasaymışım,sarılsaymışım boynuna.
Çünkü o gün,yani beyazları giydiğin;
Beyaz bir melek olduğun,
Her şeyin,yerin ve göğün senle birlikte
Bembeyaz örtülere büründüğü,
Fakat hüznün ve acının en siyahını yaşadığımız,
Kara,kapkara acılara garkolduğumuz,
Karın yollar ve damlar boyunca yükseldiği,
Takvimlerin 19 Şubat’ı gösterdiği,
O karlı kış gününde anladım:
Ertelediğim sevgilerimi yaşamak ve yaşatmak için,
Çok ama çok geç kaldığımı.

Senden sonra yüküm öyle bir ağırlaştı ki hiç sorma.
Ailenin büyük çocuğu oldum hiç olmaz yere.
Meğer ne de zormuş herkesin büyüğü olmak.
Oysa büyüğümüz sen iken hiç anlamamıştım.
Gerçi sen bana büyük olmuş,beni büyütmüş,
Ben büyüyünce de yarısını bana vermiştin,büyüklüğünün.
Ama ayıp ettin be abi, hemde çok ayıp,
Hiç yakıştıramadım,sen gibi beyefendi birine;
Gideceğini söylemeden,kendini hazırla demeden,
O soğuk ve karlı kış günü,
Bizi terk eylediğinin haberini bile başkalarına verdirerek,
Birdenbire,apansız,ellerimizi koynumuzda,
Boynumuzu bükük,yavrularını öksüz bırakıp,
Otuz dört onurlu seneyi hiçe sayıp,al bayrağın içinde,
Taşıdığın emanetin sahibine,Hakka yürüdün.

Senden sonra da kaybettiklerimiz oldu,
Ziyaretine gelmişlerdir orada.
Çok şükür hiçbirinin acısı,unutturmadı acını.
Galiba yakında biri daha gelecek,
Anam abi,yükünü hazırladı,taşınacak oraya.
Gittiğinden beri toparlayamadı bir türlü,;
Doktorlarda ümidi kesti,tıp çaresiz dediler.
Şimdi iyice düştü elden ayaktan.
İlaçlarla yaşıyor,yaşamak buysa.
Yemeğini kız kardeşimiz yediriyor,
Sağdan sola dönemiyor,
Suyu ağzına kaşıkla veriyorlar.
Yani anlayacağın,anam artık hasretine dayanamıyor;
Bense onun böyle yaşamasına.
Ama elimden geleni yaptım,
Allah şahit,gözün arkada kalmasın diye.
Elimden geleni yaptım.
Sende yap elinden geleni,
Bakma,bakma sen öyle biz küçükken anamın,
Süt tenceresini eliyle ateşten aldığına,
Zayıftır bedeni,üşür toprakta.
Sıkı sarıl üşütme olur mu abi…
Sıkı sarıl,sıkı sar anamı üşütme emi…