Ayıp Değil Ya... Şiiri - Seçil Karagöz

Bazen ağlamak, bazen de gülmek gelir içimden, elimde değil...
Ne ağlamayı, ne de gülmeyi pek beceremem; ayıp değil ya...

Bazen konuşmak, bazen de susmak gelir içimden, dilimde değil...
Hem konuşmayı, hem de susmayı iyi bilirim; ayıp değil ya...

Kendine yetmek, var’la yetinmek, haddini bilmek bir kusur değil...
Her üç husus da özü yüceltir, böyle biline; yanlış değil ya...

İnsanı sevmek, saymak, paylaşmak, her dem uzlaşmak bir kusur değil...
Memba-ı sevgi yüce Mevlâ’dır, böyle biline; yalan değil ya...

Doğru düşünmek, güzel dilemek, iyiye koşmak hiç yanlış değil...
Cehalet değil, ilim yükseltir; zafer manâda; tezat değil ya...

İster ağlarım, ister gülerim; bundan kime ne, hiç de dert değil...
Hem ağlamayı, hem de gülmeyi becerememek ayıp değil ya...

Hem konuşurum, hem de susarım; bundan kime ne, hiç de dert değil...
Öz konuşmayı, öze dönmeyi mutlak yeğlemek ayıp değil ya...

Hâlimi bilir, hâlden anlarım; haklıyı tutmak haksızlık değil...
Zâlimi sevmez, karşı çıkarım; özgün yapım bu; kusur değil ya...

Bazen sık dokur, ince elerim; doğruyu bulmak zafiyet değil...
Yanlışa kanmaz, nefret ederim; özgün yapım bu; kusur değil ya...

Talihim makûs olsa ne yazar; hep şükrederim, nafile değil...
Sabır erdemdir, korktuğum nazar; açık sözlülük ayıp değil ya...