Ayıp Şiiri - Dürdane Aksoy

Geride de kalabilirdim elbet,
Uzun uzun, demli bir yas da tutabilirdim.
Tüm kapılarımı pencerelerimi kapatıp,
Kendime etten kemikten bir duvar da örebilirdim.
Hayata “sen şurada dur ben burada” diye,
Bir gün ihlal edeceğimi bile bile, sınırlar da çekebilirdim.
Takvim benim, gençlik benim kime ne?
“Eksilirse eksilsin” de diyebilirdim “ömrümün yapraklarından”…
Hazan değil, hasat değil zaman bahar da diyebilirdim.
O yanılgıya bir ömrü kurban da verebilirdim,
Ama yapmadım işte, yapamadım.
Her şeyi beceren bu yürek kalmayı, durmayı beceremiyor.
Ya koştum peşinden, düşe kalka, yana yakıla
Ya kaçtım deliler gibi senden, bakmadan arkama.
Olduğum yerde, öylece,
Öylece beklemeyi, sabretmeyi sevemedim.
Akan nehir, fırtınalı okyanustu yüreğim
Dur diyemedim…
Sen,
Kalmam gerektiğini ısrarla söyleyen sen,
Israrla hep birinde, hep bir yerde, geçmişte kalan sen!
Yas tutmaların, dağa dönen bakımsız bağların, solan güllerin adamı sen!
Elbet normaldi benden de aynısını beklemen,
Ama dedim ya,
Ben geride kalmaları, öylece durmaları, gideni yad etmeleri sevemedim.
Benim hasretim kendime, benim vuslatım kendimle
Ben her durduğum an, geç kalıyordum kendime…
Benim derdim kendimle,
Seninse kendinden başka herkesle.
Tam da bu sebepten benzemiyoruz biz birbirimize
Affet,
Geride de kalabilirdim, sakin de kalabilirdim elbet
Uzun bir bekleyişle hadi gelsin diye gideni beklemek,
Bana göre değildi.
Sen beni yola ittin, sonra döndün gitme dedin.
Şimdi,
Kalana güvenme kaldı diye,
Gidene gücenme gitti diye…
Ben,
Zoru seçtim,
Yolu seçtim,
Yolu sevdim…
Yeni sokaklarda nice yüzler tanıdım
Sen olduğun yerde öylece kaldın,
Ben yeni bir yaşama kapılarımı açtım
Sitemin de tam da bunda ya,
Belki ayıp olacak ama
İyi ki dönüp arkama bile bakmamışım.