A-ayının vefası Şiiri - Mikdat Bal

Ayının vefası!

Oduncu ormanda odun ararken
Uzakta bir ayı inler dururdu
Baltasını vurup odun kırarken
Ayı ona bakıp dinler dururdu

Oduncu görünce ürkerek kaçtı
Ayı ona gelip, elini açtı
Görünürde o an ona muhtaçtı
Dikkati kendine yönler dururdu

Oduncu dikeni çekip çıkarttı
Büyük bir özenle, itina şarttı
Derken ayı gelip bir kök koparttı
Oduncuyu işten önler dururdu

Uzun odunları doğrayıp biçti
Eve getirmeye bir kütük seçti
Ayı omuzlayıp önüne geçti
Oduncu olanı anlar dururdu

Ayı buna artık hizmet ediyor
Evi temizliyor suya gidiyor
Bir dostu uğradı, bu nedir diyor
Oduncu dost diye ünler dururdu

Ayıdan dost olmaz der ona dostu
Onlar çok ahmaktır yüzerler postu
Kıskançlık sanarak oduncu küstü
Her bir nasihatten yanlar dururdu

Uyumuş burnuna bir sinek kondu
Ayı üç kez kovmuş, bir daha döndü
Öldüreyim demiş, ihtarı sondu
Kafa gitmiş, yerde kanlar dururdu

Mikdadi işte bu ayı vefası
Ahmaklık, irsidir yoktur şifası
Ahmak oduncunun gitti kafası
Kulakları hâlâ çınlar dururdu.

Şair Mikdat Bal